Bij ACV ging er een frisse wind waaien, waarbij de zaken sportief, beleidsmatig, organisatorisch en financieel anders zouden worden aangepakt. De nieuwe energieke voorzitter, ir. Meile Tamminga, had de tijd mee, maar draaide zijn hand niet om voor het vele werk dat hem, zijn medebestuursleden en de vereniging te wachten stond. Naast het voorzitterschap deed hij namelijk ook nog de redactie van de ACV-er. Met alle respect voor zijn voorgangers, was híj toch degene die bij ACV het fundament legde voor wat de vereniging geworden is. Dhr. Tamminga is voorzitter geweest van 1966 t/m 1972.

 

 

Begin 1966 kwam het besluit door de Asser gemeenteraad dat ACV haar nieuwe clubhuis, bestaande uit een kantine met keuken en buffet, een bestuurskamer, vier kleedkamers en twee kamers voor de scheidsrechters met douches en een berging, zou krijgen. De totale bouwkosten van het prefab-ontwerp zouden fl.60.000,-  bedragen. Het nieuwe onderkomen zou aan de Kortbossen (de andere zijde van het veld tegenover de Broeklaan) gebouwd worden. Toch zou dat nog tot 1967 duren vanwege geen rek in het budget van de Gemeente Assen en de Sportstichting.

In januari 1967 vond de gemeente echter een oplossing voor de financiering, omdat het werk kon worden uitgevoerd in het kader van de werkloosheidsbestrijding. ACV moest zelf in totaal   fl.20.000,- (10% van de gemeentelijke subsidie zijnde fl.7500,-  plus fl.12.500,- voor de inventaris) opbrengen. Het geld kwam er.

De vroeger zo succesvolle zegeltjesacties werden weer van stal gehaald. De jeugd verkocht kaarsen en verzamelde grote hoeveelheden oude kranten en lompen, die door Tide Dijkstra werden verkocht. Er werd een bouwfonds ingesteld. De volwassen leden wisten in '67/'68 ruim fl. 2000,- voor ACV te verdienen met het inpakken van worst bij de Vleescentrale (Coveco). 

Op dinsdag 12 december 1967 vond op feestelijke wijze de officiële opening van het ACV-clubgebouw plaats. Wethouder Dhr. D. Berger verrichtte de opening. Geert Geerts, die enorm veel werk had verzet aan de afwerking en zelfs de bar had gefabriceerd, ontving de speciaal ontworpen gouden ACV-speld. De eerste leden die dit kleinood van waardering ontvingen voor meer dan 25 jaar onafgebroken lidmaatschap waren: Jan Klok, Roelof Alberts, George Kuntz en erevoorzitter Hendrik Ruiter (niet aanwezig). 

ACV bedankte de familie Smit van de Broeklaan voor de jaren lange verzorging van de voetballers, toen het oude gele gebouwtje met 2 kleedkamers aan de Broeklaan nog dienst deed.

 

 

 

 

Het huishoudelijk reglement van 1947 bleek inmiddels flink verouderd te zijn. Aanpassing aan de huidige tijd werd door een commissie uitgevoerd. De  Elftallencommissie bestond niet meer. Dit was al geruime tijd de Technische Commissie (T.C.) geworden, die de elftallen samenstelde. Voor ACV1 kreeg de trainer een grotere stem in de elftalopstelling. Ook was er een Jeugd Commissie (J.C.) die specifiek de jeugd begeleidde. Met de instelling in 1969 van een apart Jeugdbestuur werd in de organisatie een belangrijke nieuwe weg ingeslagen.

 

 

Op de velden ging het met de ACV-elftallen weer de goede kant op.

In deze periode wisten  B3 (1967/1968), B1 en B4 (1968/1969) kampioen te worden. ACV 2  wist zowel in '68/'69 als '69/'70 de titel te behalen. In september 1966 werd de aanvoerdersband verplicht gesteld. In augustus 1967 werd de familiedag ingeruild voor een mix-toernooi om de Jaap Beukemabeker. Dit jaarlijks te houden evenement droeg uit eerbetoon de naam van de legendarische oud-spits van ACV1 , die dat jaar op 42-jarige leeftijd was overleden.

Op 1 juni 1970 werd voor het eerst in de ACV-historie een pupillenelftal (Pup.1) kampioen. Het was een officieuze titel, omdat men toen nog geen officiële standen bijhield. 

 

 

 

 

In het eerste jaartje 4e klasse KNVB (1965/1966) werd ACV1 5e in de eindstand. Het jaar daarop gaf een tweede plaats achter kampioen Schoonoord recht op een nacompetitie met LVC (Loppersum) en YVC (IJlst) met als inzet promotie naar de 3e klasse KNVB. ACV en LVC waren de gelukkigen.

Boven verwachting behaalde ACV1 in het seizoen 1967/68 een derde plaats. De eerste wedstrijdbal werd op 20 januari 1968 aangeboden aan ACV-aanvoerder Arnold Jongstra door de Drentsche- en Asser Courant.

De doorbraak kwam in 1968/1969. Dit was tevens het jaar dat het hoofdveld verhuisde naar de huidige plaats. ACV1 leek probleemloos kampioen te worden. Het werd echter nog spannend na de wedstrijd tegen VVS in Oostwold, waarin Sander Kremer een beenbreuk opliep. Het team haperde daarna, maar wist op de valreep toch nog verdiend kampioen te worden. Promotie naar de tweede klasse, toen de hoogste klasse in het zaterdagvoetbal, was een feit.

Het seizoen 1969/1970 bracht een sterk debuut in de tweede klasse. Voor het eerst verscheen er een officieel wedstrijdprogramma met opstellingen, voorbeschouwing en verloting (ACV - Harkemase Boys op 4 april 1970). Eerste sponsor van de prijzen was oud ACV-er en toen bekende juwelier Klaas Oosterhof. Helaas belandde ACV na de laatste wedstrijden op een gedeelde vierde plaats met Be Quick '28 (Zwolle). Een versterkte promotieregeling, omdat het seizoen daarop de nieuwe 1e klasse van start zou gaan, gaf de eerste vier clubs in de eindstand recht op voetbal op het hoogste niveau. De beslissingswedstrijd tussen ACV en Be Quick ‘28 in Hoogeveen werd door ACV kansloos met 0-6 verloren. 

 

 

 

 

In een paar jaar tijd was ACV1 terug gekomen van niets tot iets en had men een uitstekende reputatie opgebouwd, mede dankzij (zonder de anderen te kort te willen doen) het supertalent Albert Jan Gritter; voor ACV-ers gewoon "Appie". 

Hij speelde zich in het Noordelijk elftal, het Nederlands zaterdagelftal en later in het Nederlands Amateurelftal (maart '69). Op z'n vijftiende jaar kwam hij al uit in het eerste. Vanaf 1966/1967 tot en met 1971/1972 bleef hij zes jaar lang topscorer van ACV1. Nog steeds is hij "de schutter aller tijden" van ACV. Samen met Louis Hoekstra (uit "de school" van Jan Klok), die ook geen moeite had met scoren, vormde hij jarenlang een levensgevaarlijk spitsenduo. Later werd hij de eerste speler die rechtstreeks van ACV succesvol zijn ambitie in het profvoetbal zocht.

 

 

In 1969 werd het 30-jarig jubileum gevierd met een feestavond in de Kolk. De dertigste verjaardag van ACV, het kampioenschap van ACV1 en het 25-jarig jubileum van secretaris Arie de Bruin werden efficiënt gecombineerd tot één receptie. Het jubileumnummer van de ACV-er, het boekje "30 JAAR ACV", werd onder grote waardering gepresenteerd. Tevens kreeg ACV in dat jaar reeds voor de vierde keer de organisatie van het VCV-Bondstoernooi. De Nederlandse Christelijke Sport Unie onderscheidde ACV met de gouden medaille voor de rol die ACV gespeeld had in de ontwikkeling van de Christelijke sportbeweging in het Noorden in het algemeen en die van het zaterdagvoetbal in het bijzonder.

 

 

Trainer Bert de Vries veranderde van baan en werd hoofd der school in Veeningen. Met het aanstellen van Dhr H. Drewes in juni 1970 werd een zeer geroutineerd trainer in huis gehaald. 

Iemand die vanwege zijn GVAV-voetbalverleden en speler van het Noordelijk Elftal bij voorbaat al het nodige respect afdwong. Jan Klok ging als elftalleider "met pensioen". Een heuse psycholoog, drs. Dick Teunissen werd elftalbegeleider/coach. 

Dezelfde maand was er opeens sprake van een ware intocht van prominente spelers. George Pauli, Kees Rosema, André Java en later Gerard de Roo kwamen over van Achilles. De Molukse talenten Jack Soumeru en Noud Pieter ruilden het geel van FC Assen in voor het blauw van ACV. Drachtster Boys-spits Jan Dijkstra kwam en evenzo Martin Verhagen. Zij werden volwaardige 1e elftal spelers.

 

 

In april 1970 kwam opnieuw een principekwestie aan de orde. Het Nederlands Amateurelftal, waaraan ACV haar sterspeler Ab Gritter leverde ging naar alle waarschijnlijkheid toch op zondag spelen. ACV sprak over onbehoorlijk gedrag van de KNVB. De oplossing van de KNVB was dat de spelers zelf de vrije keuze moesten hebben om al dan niet op zondag te spelen. ACV vond dit in eerste instantie niet juist. Het bestuur was verdeeld. Bestuurslid A. de Bruin en penningmeester H. Luchies trokken uiteindelijk hun conclusies en bedankten. Enkele leden (van Gereformeerd Vrijgemaakte signatuur) volgden hun voorbeeld op principiële gronden. Sommigen spraken ervan "ACV" maar te wijzigen in "AZV" (Asser Zaterdag Vereniging) daar volgens hen de "C" in het geding was.