Het was een teken aan de wand, dat zowel in 1961 als 1963 de ledenvergadering geen rechtsgeldigheid had wegens te lage opkomst van stemgerechtigde leden. Het gevolg was dat ook op het gebied van de prestaties, van vooral de senioren, het steeds verder bergafwaarts ging.

 

 

Al gauw zouden de inkomsten van de verkoop de al jaren niet-florissante jaarrekening van ACV sluitend maken. In deze jaren ging de contributie noodzakelijker wijze enkele malen fors omhoog. Vanaf 1961 werd er begonnen met het verzamelen van oud papier. De WILCO-actie (1962) werd gestart, waarbij ACV-ers geld voor hun club verdienden met het inpakken en sorteren van conserven. De ACV-jeugd bezorgde tegen betaling "Het Stadsblad" en ging met balpennen op pad om de kas te spekken.

 

 

Een niet geringe inkomst liet ACV echter lopen. De halve transfersom fl.1500,- (O.N. Groningen had recht op de andere helft) van v.v. Heerenveen voor de aankoop van oud ACV-lid Klaas Oosterhof werd op principiële gronden, na uitspraak van de ledenvergadering, geweigerd.

 

 

In mei 1961 werd het ACV-logo in het clubblad gesierd met het onderschrift: "Koninklijk goedgekeurd; Staatscourant 27-04-1961 nr. 82".

In 1963 hield Roelof Alberts het, na twintig jaar als redacteur van het clubblad de ACV-er, voor gezien. Eindelijk was er een opvolger gevonden. Henk Hoving deed het één seizoen, waarna in 1965 Henk Matthijssen de journalistieke verantwoordelijkheid op zich nam.

 

 

 

 

In deze periode was de hoop op de jeugd gevestigd. Zowel B1 als B2 werd in het seizoen 1961/1962 kampioen. De A-junioren zaten in een zeer sterke competitie en een spits trok daar evenwel de aandacht namelijk Louis ("Loetje") Hoekstra. Ook spelers als Sander Kremer, Arnold Jongstra, Frans Lieuwes, Bram Schoon, Paul Alberts, en keeper Johan Jansen zouden weldra of na enige jaren versterkingen voor het eerste kunnen worden.

Ook in 1963/1964 stond B1 op de hoogste trede. Titelconcurrent Sportclub Assen werd met 1-5 verpletterd. Ene Appie Gritter bleek in dat team  met vier doelpunten een goalgetter te zijn. Hij behoorde samen met Anne en Lex Bultstra tot de beloften van de toekomst.

 

 

Als buitengewone KNVB-leden gingen bij ACV de dames Helder, Gorter en Mej. D. Grit vanaf 1962 de pupillenelftallen leiden. De eerste wist het zelfs tot kandidaat-scheidsrechter te brengen; een unicum voor die tijd. Vanaf 1962 kon men voortaan vanaf 8 jaar al lid worden van ACV. De nieuwe welpenafdeling zou van start gaan.

 

 

Vanaf 1963 zou ACV een nieuwe succesvolle bron van inkomsten aanboren. Het was een groen houten hok met aan de voorzijde een open te klappen luik van waaruit over de toonbank allerlei versnaperingen verkocht werden. Na de restauratie door timmerman Geert Geerts, werd de koek- en zopie-tent eerst bemand door de fam. Matthijssen. Vanaf 1965 zou Theo van Dam, beter bekend als TOK, lange tijd een vertrouwde verschijning worden in het groene hokje. Het werd geplaatst bij de ingang van het veld, ter hoogte van het huis van Smit, aan de Broeklaan.

 

 

Het voetbal in die jaren was, getuige de verslagen, vaak bikkelhard. Een enkele keer liep het volledig uit de hand. Op 12 oktober 1963 sloeg de vlam in de pan bij wedstrijd ACV - Noordscheschut, nadat vlak voor tijd de stand op 2-1 was gebracht. Protesten van de gasten deden hen besluiten eerst niet meer af te trappen. Toen dat uiteindelijk wel gebeurde, leidde de eerstvolgende wederzijdse charge tussen twee spelers, waarbij rake klappen vielen, tot een ware klopjacht van de gastsupporters. Het tumult op de Broeklaan was compleet toen het brilletje van ACV-voorzitter Roel Ruiter, die de zaak wilde sussen, sneuvelde. De KNVB bestrafte enkele van de betrokken voetballers, waardoor bij ACV voor het eerst een speler met een schorsing (4 wedstrijden) te maken kreeg.

 

 

Het eerste elftal balanceerde een paar seizoenen op het randje van de afgrond in de 4e klasse. In de seizoenen 1961/62 en 1962/63 wist men met kunst en vliegwerk nog degradatie te voorkomen.

Uitgerekend in het seizoen 1963/1964 mocht er in april '64 feest gevierd worden in het Wilco-centrum voor het zilveren jubileum, maar was ook degradatie naar de afdeling (DVB) een feit geworden.

 

 

 

 

Vanaf het seizoen 1964/1965 ging het gelukkig weer beter met ACV en krabbelde men uit het dal en kon de weg omhoog weer ingeslagen worden.

Een jaartje in de afdeling DVB deed wonderen. Vanaf 1964 ging men twee keer per week trainen. Met een flink gewijzigd elftal ging het weer goed met de prestaties. Het gevolg: Kampioen seizoen 1964/65, dus na één jaar DVB weer terug in de 4e klasse. Het hele seizoen speelde men de thuiswedstrijden op het oude Asser Boys-veld (nu atletiekbaan) vanwege een betere accommodatie.

 

 

 

 

In 1964, kreeg ACV als kroon op het 25-jarig jubileum, voor de derde keer in haar bestaan, de organisatie van het VCV-Bondstoernooi (Noord en Oost) toegewezen. Het enorme karwei werd door de ACV-ers met behulp van o.a. de militairen probleemloos geklaard. Zo'n 1200(!) voetballers jong en oud, bijna 100 elftallen, waren die dag actief op het Stadsbroek en aangrenzende velden.

 

 

In maart 1965 werd het de jeugdleden verboden om de leiders en spelers van 30 jaar en ouder nog met de voornaam aan te spreken. Uit beleefdheid diende men ze verplicht bij de achternaam te noemen. Enige tijd daarvoor was het voorgekomen dat secretaris Dhr. De Bruin in de stad één van de jeugdleden was tegengekomen. Het jeugdlid had hem gegroet met het woord “moi” en verder niets.

Het betreffende jeugdlid moest de week erop komen opdagen bij de strafcommissie van ACV waar hem werd medegedeeld dat dit niet getuigde van enig respect en dit niet weer moest voorkomen.

 

 

Het grootste nieuws in 1965 was, dat ACV bouwplannen had. Op de ledenvergadering werden de bouwtekeningen voor een nieuw  clubgebouw gepresenteerd. Het betrof de bouw van een voor die tijd ruime kantine met bar, een bestuurskamer, een keuken, zes kleedkamers met douches en een scheidsrechterskamer. Voorwaarden waren, dat ACV een relatief groot bedrag in de bouwkosten moest bijdragen en de aanschaf van de inventaris voor eigen rekening moest nemen. De leden gingen akkoord. Het ledental was inmiddels ruimschoots de 200 gepasseerd.